දරුවන්ගේ මානසික වර්ධනය ගැනදෙමව්පියන් බොහොම උනන්දුයි. දරුවන්ගේ ඉගෙණුම් කටයුතු තුල ඔවුන්ගේ හැකියාවන් වර්ධනය කර ගැනීම ගැන දෙමව්පියන් නිරන්තරව වෙහෙසෙනවා. නමුත් අද වෙන විට දරුවන්ගේ මානසික සමතුලිතතාවය බිඳ වැටෙන තත්වය නිසා බොහෝ දෙමව්පියන් තමන්ගේ දරුවන් වෙනුවෙන් මනෝ වෛද්‍යවරුන්ගේ සහය ලබා ගැනීමේ ප්‍රවනතාවයක් ඇති වී තිබෙනවා. ඒ ගැන සඳහන් කරන විට අද වෙන විට දරුවන් අතර ඉගෙනුම් දුර්වලතාවයන් පමණක් නොව දැඩි ලෙසින් ආවේගශීලී දරුවන් ගැන දෙමව්පියන් නිතරම පසුතැවිල්ලට පත් වී සිටිනවා.
දරුවෙක් නලවා ගනීමට එහෙම නැත්නම් බත් ටික කවන්න මව්පියන් සෑහෙන අරගලයක යෙදෙනවා. එවැනි අවස්ථාවක දරුවා අතට ජංගම දුරකථනයක වීඩියෝවක් හෝ වෙනත් යමක් දරුවාට බලන්න දීමෙන් තාවකාලිකව ඒ ප්‍රශ්නයට මව්පියන් විසින් විසඳුම් ලබා ගන්නවා. නමුත්…විද්‍යුත් තිර සමග දරුවාට ගනු දෙනු කිරීමට ඔබෙන් අවසරය ලැබෙනවා නම් ඒ ගැන මීට පසුව දෙවතාවක් සිතන්නත් අවශ්‍යයි.ඔබගේ අද දවසේ පහසුව මුල් කර ගෙන දරුවන්ට මෙම තාක්ෂණික මෙවලම් සමග සිත් සේ හැසිරෙන්නට ඉඩ දුන්නත් එහි වන්දිය අනාගතයේදී ඔබට වගේම ඔබේ දරුවාටත් විඳින්නට වෙන බවත් කනගාටුවෙන් වුනත් සඳහන් කිරීම වැදගත්.
දරුවන්ගේ මානසික වර්ධනයට
දරුවන්ගේ මානසික සමතුලිතතාවය බිඳ වැටෙන තත්වයක් දැන් බිහිවෙමින් පවතිනවා. මානසික සමතුලිතතාවය බිඳ වැටීමට බලපාන ප්‍රධාන කරුණු කීපයක් ගැන ලෝකයේ අවධානය යොමු වී තිබෙනවා.
ඇමරිකාවේ ළමා රෝග විශේෂඥ සංගමය සඳහන් කරන අන්දමට දරුවන් ජංගම දුරකථනය..ටැබ්ලොයිඩ් එක… රූපවාහිනිය එහෙම නැත්නම් පරිගණකය සමග ගණුදෙණු කිරීමට ලබා දිය යුතු කාලය ගැන නිර්දේශ ඉදිරිපත් කර තිබෙනවා. අපි එය Screen time යනුවෙන් හඳුන්වනවා.
■ අවුරුදු දෙකට අඩු දරුවන්ට කිසිසේත්ම සුදුසු නැහැ.
■ අවු 2- 8 දක්වා දිනකට උපරිම පැය 2 යි.
■ අවුරු 8- 13 දක්වා දිය හැකි උපරිම කාලසීමාව පැය 4 යි.
පනින රිලවුන්ට ඉනිමං තැබීමක් වුණා…
දරුවන් තිරය සමග ගණුදෙණු කිරීම පැනවූ තහංචි ගැන දෙමව්පියන් විසින් යම් වගකීමකින් කටයුතු කිරීමට වෙමින් සිටි යුගයක කොවිඩ් වසංගතය නිසා ඒ පරිසරය සම්පූර්ණයෙන්ම උඩු යටිකුරු වුණා. දරුවන් ජංගම දුරකථනය ඉල්ලමින් මව්පියන් සමග අරගල කළ යුගය අන්තිමට නිමා වුණා. කොවිඩ් කාලයේදී ඇති වුන මාර්ගගත අධ්‍යාපනය නිසා දරුවාට ජංගම දුරකථනය ලබා දීමට අකමැත්තෙන් වුනත් දෙමව්පියන්ට සිදු වුණා.
අධ්‍යාපනයේදී පනයේදී නැතුවම බැහැ කියමු…
පසුගිය කාලවකවානුවේදී පැවැති පරිසරය තුළ මාර්ගගත අධ්‍යාපනයට විද්‍යුත් තිරයක් සමග සම්බන්ධ වීම අත්‍යවශ්‍ය වුන බැව් ඇත්ත. ඒ වගේම අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් එය කළ හැකි අනිවාර්ය දෙයක් බැව් ඇත්ත. නමුත් එතැනින් ඔබබ්ට ගොස් දරුවන් මේ මාධ්‍ය සමග රැඳී සිටින පරිසරයක් නිර්මානය වීමට දෙමව්පියන් විසින් ඉඩ තැබිය යුතු නැහැ.
අපේ දරුවා හරිම ආවේගශීලීයි..
අනේ මන්දා අපේ පරම්පරාවේ කිසිම කෙනෙකුට නැති ආවේග අපේ දරුවන්ට තියෙන්නේ..සමහර විට ඔබම දරුවන් මුල් කර ගෙන මේ විදිහට සඳහන් කරන්නත් ඇති. ඇත්තටම අද දවසේ දෙමව්පියන් විදිහට ඔබේ අතීතය ගබිං කණ්න් සොයා ගිය … මුහුදු වෙරලේ සෙල්ලම් කළ ..ඇලේ දොලේ පැන පිහිනා ගිය සුන්දර අතීතයක් ඔබට තිබුනා. පරිසරය සමග ඔබ බෙහෙවින් බද්ධව සිටියා. පාසල් ඇරී නිවසට පැමිණි පසුව ඔබ එළිමහනේ සෙල්ලම් කලා. කන්ඩායමක් විදිහට ක්‍රීඩා කළා. මේ වගේ අහිංසක ක්‍රියාකාරකම් වලින් ඔබ විනෝදය උපයා ගත්තා. සතුටු වුණා.
ඒත් අද දවසේ…
නමුත් අද දවසේ දරුවන් වෙනුවෙන් සෙල්ලම් කිරීමට කාලයක් සහ පරිසරයක් නැති බැව් ඇත්ත. ඒ නිසාම රූපවාහිනිය එහෙම නැත්නම් ජංගම දුරකථනය සමග දරුවන් ගණුදෙණු කිරීම ඔබත් බොහොම සාධාරණ විදිහට දකිනවා ඇති. නමුත් මේ මාධ්‍ය මගින් දරුවාගේ මොළයට ලැබෙන උත්තේජය එතරම් සුන්දර නැහැ. ඒ නිසා දරුවන්ගේ මොළයේ ක්‍රියාකාරීත්වය වෙනස් වෙනවා. මේ අන්දමින් තිරය ඔස්සේ ලැබෙන විකෘති වූ උත්තේජනය නිසා ඉගෙනීමේ අපහසුතාවයන්, අධි ක්‍රියාකාරී දරුවන් සහ ඔටිසම් වැනි දරුවන් අපට හමු වෙනවා.
එදා ගහ කොළ සතා සිවුපාවා සමග ගැටෙමින් ඔබගේ ළමා කාලයේ ලබා ගත් ඒ සුන්දර වින්දනය අද දරුවන්ට නැහැ. ආවේගශීලීත්වය, වෛරය, ද්වේශය වැනි භාවාත්මක සිතුවිලි කුපිත කරවන දර්ශන අනුව දරුවාගේ මානසිකත්වයත් හැඩ ගැසෙනවා. ඒ නිසාම ආදරය, කරුණාව, දයාව සහ මෘදු බව වැනි සුන්දර සිතුවිළි දරුවාගේ හදවතේ වගා වෙන්නේ නැහැ. ඒ නිසාම එදා දවසේ දරුවෙකු තුලින් අප නොදුටු ආවේගශීලිත්වය, දරුණු සිතුවිලි. සහජීවනයක් නොමැති වීම, ඉගෙනුම් කටයුතුවල ඇති මන්දගාමී බව සහ ඔටිසම් වැනි තත්වයන් දකින්න ලැබෙනවා.
විලාසිතාවක් බවට පත් වීම
ඒ නිසා දරුවන් පරිසරය හා සම්බන්ධ කරන්න. ඔවුන්ට නිදහසේ දුවන්න…පනින්න…කුරුල්ලන්ගේ නාදය ඇසෙන්න ඉඩක් ලබා දෙන්න. මේ ස්වභාවික උත්තේජනය නිසා දරුවන්ගේ මනසේ ඇති වෙන සන්සුන්බව ඔවුන්ගේ ජීවිතයට බෙහෙවින්ම වැදගත්. වයස අවුරුදු අවු 2- 8 දක්වා වූ දරුවෙක් තිරය සමග කටයුතු කිරීමේ උපරිම කාලය දිනකට පැය 2 කට සීමා විය යුතු වුනත් මෙවැනි කටයුතු නිසා ඒ කාලය අනවශ්‍ය අන්දමින් දීර්ඝ වෙන රටාවක් නිර්මානය වී තිබෙනවා. ඒ නිසා මාර්ගගත අධයාපනයේදී වුනත් තිරය සමග කටයුතු කරන කාලසීමාවන් ගැන නිර්නායකයන් ගොඩ නැගීම ගැන අධ්‍යාපන විද්‍යාඥයින්ගේ අවධානය දැන් යොමු වීමට කාලය එළැඹ ඇති බැව් කිව යුතුයි.
