මනෝරි ගමගේ කියන්නේ ළමා රෝග විශේෂඥ වෛද්‍යවරියක්. ඇය ගැන පසුගිය දා සමාජ මාධ්‍ය ජාලා ඔස්සේ බොහෝ කථා බහ ගොඩ නැගුනා. උඩුගුවනේදී අසනීප වුන කාන්තාවක් වෙනුවෙන් හදිසි ප්‍රතිකාර ලබා දීමට ඉදිරිපත් වීම මුල් කර ගෙන ගොඩ නැගුන මේ කථා බහ තුළ ඇය අපූරු අදහසක් ඉදිරිපත් කළා.
අද පරම්පරාව මිනිසුන් සමග ගණුදෙනු කරන්නේ ඉමෝජි වලින්…ඔවුන් තවත් කෙනෙකුගේ හදවත කියවන්න දන්නේ නැහැ.. මේ අදහස ගැන අපි තව දුරටත් කථා කරන්න හොඳම කාලය දැන් ඇවිත්…
සිංහල අලුත් අවුරුද්ද කියන්නේ අපේ සංස්කෘතික මංගල්‍යක්. ඒ වගේම අපේ ජීවන රටාව තුළ යම් මානසික විවේකයක් ලබා දෙන, අපේ බැඳීම් තහවුරු කරන කාලපරිච්චේදයක්. නමුත් අද දවස වෙන විට මේ සහජීවනය අපෙන් නොදැනීම ගිලිහී ගිහින්.
එදා සිංහල අලුත් අවුරුද්දට බුලත් දුංකොළ දීම යන චාරිත්‍රය අද ක්‍රමයෙන් ඈත් වෙන රටාවක් ගොඩ නැගෙනවා. පවුලේ වැඩිහිටියන්ට බුලත් දුංකොල දිලා ඔවුන්ගේ දෙපා වැඳ නමස්කාර කරලා ලබන්නා වූ අලුත් නව වසරට ආහිර්වාද ලබා ගන්නවා. නමුත් අද වෙන විට එවැනි සිරිත් අපටත් නොදැනීම අභාවයට යන රටාවක් අප අතර තිබෙනවා.
එදා පවුලක් කිව්වොත් එක වහලක් යට කීප දෛනක් ජීවත් වුණා. ඒ අතරම අල්ලපු සහ ඉහළ පහළ ඉඩම් කට්ටිවල මාමා, ලොකුතාත්තා වගේ සහලේ ඤාතීන් ජීවත් වුණා. ඒ නිසා ඥාති සම්බන්ධතාවයන් ඉතා හොදින් පවත්වා ගැනීම අපහසු වුනේ නැහැ. ඒ වුනත් අද වෙන විට පවුල් පිටින් ගමෙන් නගරය ඇදී යන ප්‍රවනතාවයක් ගො නැගී තිබෙනවා. එතැනින් නවතින්නෙත් නැහැ. බොහෝ දරුවන් විදේශගත වීම ඉලක්කය කර ගෙන අධ්‍යාපනය ලබන නිසා නුදුරු දිනක ඔවුන්ද විදේශයන්හි පදිංචියට යාවි. ඒ නිසා මහගෙදර තනි වෙන්නේ වියපත් මව්පියන් පමණක් වෙන තත්වයක් උදා වෙන දවසත් වැඩි ඈතක නැහැ.
මේ සියල්ල තුළ අද සැබැවින්ම අපේ සම්බන්ධතාවයන් පවතින්නේ ඉමෝජි මත පමණක් බව වචනයේ පරිසමාප්තියෙන්ම ඇත්ත. තවත් කෙනෙකු වෙනුවෙන් අකුරක් ලියා සතුට හෝ හෝකය ප්‍රතිචාර ලෙසින් දැක්වීමට තරම්වත් සම්බන්ධතාවයක් අප අතර නැහැ. කෙනෙකුගේ දුකකට හඩන මුහුණක් සතුටට හිනා මුහුණක් එකතු කිරීමෙන් සියල්ල හරි යන අදහසක් තිබුනත් ඇත්තටම ඒ වෙනුවෙන් අකුරක් සටහන් කරන්න තරමටවත් දරුවන් කාලයක් තවත් පුද්ගලයෙක් වෙනුවෙන් දරුවන් වැය කරන්නේ නැහැ. මෙවැනි ඉමෝජියක් තුළ යාන්ත්‍රික බවක් මිස කිසිදු සංවේදීතාවයක් ගොඩ නැගෙන්නේ නැහැ.
සමාජයේ තවත් එක් පුද්ගලයෙක් විදිහට අපි තවත් කෙනෙකුගේ හිත කියවන කලාව උගත යුතුයි. ඒ වගේම තවත් කෙනෙකුගේ දුකකට ඇහුම්කන් දීමට තරම් සංවේදී විය යුතුයි. නිවසෙන් පිටට යෑමට පෙරාතුව එක වහලක් යට ජීවත් වෙන පුංචි සමාජය දෙස බැලුවොත් අපි අතර හිර කර ගෙන සිටින ප්‍රහ්න කොතරම් තිබෙනවාද…? මේ දුක් කන්දරාව තනියම දරා ගෙන සිටිනවා මිසක ඒ ගැන කියා හිත නිදහස් කර ගැනීමටවත් කෙනෙක් නොමැතිව අසරණ වෙන මව්පියන් කොතරම් සිටිනවාද..?
උදේ පටන් නිවසේ වැඩ කටයුතුවලටම සිරගතව සිටින අම්මා හවසට දරුවන් නිවසට එන තෙක් මග බලා ගෙන සිටියත් ඇය සමග හදවතින් සමීප වෙන දරුවන් අද නැති තරම්. වචන දෙක තුනක් හෝ ඔවුන් සග කථා කිරීමට කාලයක් නැහැ.
අම්මාට මහන්සිද…? අම්මා අද මොකද දුකින් වගේ.. අසන්නට නම් දරුවන් විසින් මවගේ මුහුණ කියැවීමට හැකියාවක් තිබිය යුතුය. එහෙත් ඔබේ මව පියාගේ පරම්පරාව මුහුනු පොත සමග ගනුදෙණු කලේ නැත. එහෙත් ඔබේ මුහුණ කියැවීමට ඔවුන් ඉතා හොඳින් දැනුවත්ව සිටි බැව් ඔබට මතක ඇති.
පුතාගේ මුහුණ මැලවිලා…බඩගිනි ඇති
අනේ ඇස් පියවෙනවා නිදිමත වෙලා…මේ අන්දමින් ඔබ මුවින් නොකී දේ ඔබේ මුහුණේ ලියැවී තිබෙන්න ඇති. එය කියවන හොදම හැකියාව ඔබේ දෙමව්පියන්ට තිබුණ බැව් රහසක් නොවේ.අද ඔබ වැඩිහිටි වයසේ දරුවෙක් විය හැක. අද ඔබේ මවගේ, පියාගේ මුහුණේ නිදිමත බඩගින්න පමණක් නොව මානසික හුදෙකලාව, වේදනාව වැනි බොහෝ දේ සටහන්ව තිබෙනු ඇති. එය මුහුණු පොතේ ඉමෝජියක් සන්තර්පනය කළ නොහැක. ජීවිතය පුරාවට දරුවන් හදා වඩා ගෙන ඔවුන් වෙනුවෙන් ජීවිතය කැප කළ මව්පියන්ගේ ආත්මීය කථාව ඔවුන්ගේ සැබෑ මුහුණක සටහන් වී තිබෙනු ඇති. එය කියැවීම දරුවන්ගේ යුතුකමකි. නමුත් අද දරුවන් සහ වැඩිහිටි පරම්පරාව අතර ඇත්තේ දුරස් බවකි. දරුවන්ගේ පරම්පරාවේ සාමාජිකයන් අතර ඉමෝජියකින් හෝ දුක වේදනාවට දක්වන ප්‍රතිචාරය මව්පියන්ට ලැබෙන්නේ නැත. ඊට හේතුව ඔවුන් මුහුණු පොත් සාමාජිකයන් නොවීමයි. තවමත් අපේ මව්පියන් සියල්ල විඳ දරා ගෙන සිටින කණ්ඩායමක් නිසා ඔවුන් තමන්ගේ දුක වේදනාව සමූහයක බෙදා ගන්නේද නැත.
මේ එළැඹෙන්නේ සිංහල අලුත් අවුරුදු සමයයි. ඔබට මග හැරී ගිය යුතුකම් අලුත් වෙන කාලයයි. දරුවන් මහගෙදර තනිවුන මව්පියන් බැලීමට ගමට එන වාරයයි. ඒ වගේම අත්තම්මා , සීයා වැනි වැඩිහිටියන්ගේ දුක සැප විමසන බුලත් හුරුලු දි ඔවුන්ගේ දෙපා නමදින අවස්ථාවයි. ඒ නිසා ඉමෝජියකින් ඔබබ්ට ගිය හදවත් කියවන සංවේදී චරිතයක් ලෙසින් දරුවන්ට ගෙඩ නැගෙන්නට මේ හොඳම කාලයයි.
ලස්සන ලස්සන ඉමෝජි දිනපතා එකතු වෙනු ඇති. එහෙත් ඔබ සමග ගණුදෙණු කළ සුන්දර මිනිසුන්ට වචනයකින් ආමන්ත්‍රණය කරන්න. එහි වටිනාකම ශවුන්ට ඉතා හොඳින් දැනෙනු ඇත.
