පාසල අවසාන වෙලා ගේට්්ටුව ළගට දරුවා එන්නත් කලින් අම්මලා කට ඇරගෙන බලා ගෙන ඉන්නේ
‘‘ කෝ…අද මොනවද හෝම්වර්ක්…“ ගැන දැනගන්නයි.
සමහර විට හෝම්වර්ක් නොතිබුනොත් අම්මලාගේ හිතට ඒ තරම් සතුටක් නැහැ. ඔයාට අමතකද මොනවාද අද දුන්නේ…? එතැනිනුත් අවසාන නැහැ. ගෙදර ඇවිත් දරුවාගේ යාලුවාගේ ගෙදරට කතා කරල අහනවා. ඔන්න ඉතින් එයාලගෙනුත් පිලිතුර ‘‘අද හෝම්වර්ක් දුන්නේ නැහැ…“ වුනොත් අම්මලා තවත් දුර්මුඛ වෙනවා.
අනේ බලන්නකෝ ගෙදරවැඩ මුකුත් නැහැ..
අපේ රටේ අධ්‍යාපනය සමග සමාජගතව තිබෙන මේ සංකල්පය ළමා මනසට එතරම් යෝග්‍ය නොවන බැව් අධ්‍යාපන විශේෂඥයින්ගේ අදහසයි. පසුගිය දිනක ස්පාඤ්ඤයේ දෙමව්පියන්ගේ මිත්‍ර සංගමය දරුවන්ටලබා දෙන දරා ගත නොහැකි හෝම්වර්ක් වලට එරෙහිමව වීදි බැස්සා.
ඒ අවස්ථාවේදී දෙමව්පියන්ගේ මිත්‍ර සංගමයේ සභාපති ‘‘ ජෝන් ලුවී පැසෝ “ සදහන් කරන්නේ තොරතුරු තාක්ෂණය මත පදනම්ව තිබෙන අධ්‍යාපනය බෙහෙවින් විසිතුරු සහ විචිත්‍ර බවයි. ගෙදරවැඩ දීමෙන් දරුවා හෙම්බත් කරනවාට වඩා ස්වාධීනව තොරතුරු ගවේශනය කරමින් කටයුතු කිරීමට ඉඩ දීමෙන් දරුවා ඉතා නිර්මානශීලී වෙන බවයි.එහෙව් යුගයක් අප ඉදිරියේ තිබියදී ගිරවුන් මෙන් කටපාඩම් යුගයක් අනවශ්‍ය බැව් ඔහු සඳහන් කරනවා.
අධ්‍යාපනය පිලිබඳ විශ්ව පර්යේෂණ සංවිධානය මගින් 2012 වසරේ පවත්වන ලද වාර්තාවකට අනුව පාසල් දරුවන්ට වැඩියෙන්ම ගෙදරවැඩ ලබා දෙන රට රුසියාවයි. පිළිවෙලින් ගත් විට ඉතාලිය, අයර්ලන්තය, පෝලන්තය සහ ස්පාඤ්ඤය පස්වැනි තැන දක්වා සිටිනවා.
ස්පාඤ්ඤය මේ තත්වයට එරෙහිව විරෝධතාවන් ආරම්භ කිරීමට දැන් සූදානමින් සිටිනවා. ඔවුන් පසුගිය අධ්‍යන වාර්තාවන්ද පාදක කර ගෙන පෙන්වා දෙන්නේ අනවශ්‍ය ගෙදරවැඩ දුන් පමණටම දරුවාගේ ප්‍රගතියක් ඇති නොවන බවයි. බරට බරේ ගෙදරවැඩ දුන්නත් තවමත් ස්පාඤ්ඤයේ දරුවන් ගනිතය, විද්‍යාව වැනි විෂයන්ගේ නිපුනතා මට්ටටමට පත්ව නැහැ.
ඇත්තටම රටක අධයාපනය ගොඩ නැගෙනන් අවශ්‍ය වෙන්නේ ක්‍රියාවෙන් අවබෝධය පදනම් කර ගෙනයි.ගනිතය වැනි සංකල්ප ඉතා නිර්මාණශීලීව දරුවාගේ බුද්ධියට ගැලපෙන අන්දමින් ලබා දීමට පුලුවන්.එහෙම නැතුව න්‍යාය්තමක බව පදනම් කර ගත්තොත් මේ සංකල්ප බොහොම ගොරෝසුයි. ඒවා දරුවාගේ මනසට ආකර්ශනය වෙන්නේ නැහැ.
පාසල් වාරාවසානයට දරුවාගේ බරට වඩා හෝම්වර්ක් ලැබුනාම ඔවුන්ට ඇතත්ටම නිවාඩුව නිදහසේ ගෙවනන් අවස්තාවක් නැහැ. අම්මලාත් පිටුපස සිටන් ‘ හෝම්වර්ක්…හෝම්වර්ක්…කියමින් දරුවාගේ මතකයට මේ පීඩාව නිතරම ලබා දෙනවා.
මේ නිසාම දැන් දරුවන්ට පාසල් නිවාඩුවත් පොත හා මේසය අතරේ ගෙවන්න වෙලා. නිතරම මේ තත්වය ඇති ුවනොත් දරුවා ඉතාම අක්‍රියශීලී බවට පත් වෙනවා. ඒ සමගම අනවශ්‍ය විදිහට තරබාරුව, සහ වෙනත් බෝනොවන රෝගාබාධයන්ගේ ගොදුරක් බවටඉතාම පහසුවෙන් පත් වෙනවා. දරුවාට අලුත් යමක් හිතනන් බැහැ. ඔවුන් සෞන්දර්ය හදුනන්නේ නැහැ.
අද දරුවන් අතර සියදිවි නසා ගැනීම ඉතාම ඉහළයි.. මේ තත්වයට අධයාපනයට ඇගිල්ල දිගු වුනත් ඒ තත්වය ඇති නොවන තැනට කටයුතු කරන්නේ කොහොමදැයි කිසිම කෙනෙක් විසදුම් සෙවිල්ලක් නැහැ.විෂය දැණුම මත දුවන තරඟය මිසක ආත්මශක්තිය, ආත්ම සංවරය ගොඩ නැගීමක් අද නොමැති වීම මීට ප්‍රධාන හේතුවක්.දරුවන්ගේ සියුම් රසභාවයන් පුබුදුවන කිසිම කලාවක් අධ්‍යාපනයට සම්බන්ධ නැහැ.ඒ නිසාම දරුවන් සංවේදී පුද්ගලයන් විදිහට ලෝකයට එකතු වීමක් නැහැ. මේ නිසාම පරාජයන් ඉදිරියේ දරුවන් ඉතාම අසණ වෙනවා වගේම ඒවා මැඩගෙන ඉදිරියට ශක්තියක් ඇත්තේම නැහැ.
ජපානය වැනි රටවල මුල් අවුරුදු තුනේදී ලැබෙන්නේ ගුණධර්ම පෝෂණය පමණයි. වේලාවට වැඩ කිරීම,ආචාරශීලීත්වය,වැසිකිලිය පවා සෝදා ගෙන තමන්ග් පාසල…මේ අපේ වැඩ කොටස හොදින් සිදු වුනොත් පාසල පිරිසිදුයි යන පොදු සංකල්ප නොදැනීම ගොඩ නගනවා.
ඒ වගේම ඔවුන් දරුවන්ගේ අධයාපනයට සෞන්දර්යාත්මක රස වින්දනය වැඩියෙන් ලබා දෙනවා.කඩදාසි මත පින්සලෙන් අකුරු හැඩතල ලියන්න, කවි කථන්දර කියන්න, අහන්න, නටන්න, ගයන්න මේ හැම දෙයකින්ම දරුවන් පෝෂණය කිරීමට ජපනුන් සූදානම්. එහෙමනම් ජපන්නු වගේ අපේ දරුවොත් හපන්නු කිරීමට නම් ළමයාට ළමයෙක් විදිහට නිදහසේ ඉගෙනගන්න අවස්ථාවක් දෙමු නේද…?
