අම්මා ,තාත්තා දරුවන්ට සැරට ඉන්නේ ඇත්තටම ආදරය නැතුවාම නොවෙයි.සමහර දෙමව්පියන් හිතන්නේ දරුවන්ට පමණට වඩා ලං වුනොත් ඔවුන්ගේ බය සැක නැති වෙලා යහ මගට ගැනීමටත් බැරි වෙන තරම් නරක දෙයක් කියලා.තවත් දෙමව්පියන් නිතරම තමන්ගේම අණසක යටතේ දරුවන් මට්ටු කර ගැනීමට උත්සාහ ගන්නවා.

දෙමව්පියන්ගේ පැත්තෙන් මේ රටාව හරිද..?

ඔව්..හැම දෙමව්පියෙකුටම උවමනා වෙන්නේ තමන්ගේ දරුවාට අනාගතයක් සූදානම් කිරීම. ඒ නනිසාම දරුවා බාල කාලයේ පටන්ම පාලනයක් යටතේ ඔවුන් ගොඩ නැගීමට දෙමව්පියන් උත්සාහ කරනවා.ඒ වුනත් මේ දැඩි පාලනය දරුවාගේ මානසිකත්වයට වගේම ඔවුන්ගේ පෞරෂය  වෙනුවෙන් එතරම් ඵලදායී නොවන බව වර්ජිනියා විශ්ව විද්‍යාලය මගින් සිදු කරන ලද අධ්‍යනයකින් පෙන්වා දෙනවා.අද දවසේ දෙමව්පියන්ගේ දැඩි පාලනයට නතු වුනත්

මේ අධ්‍යනයේ නියැදිය බොහොම සාර්ථකයි..

මේ අධ්‍යනයේ නියැදිය බොහොම සාර්ථකයි.දැන් ඔබ හිතයි ඇයි එහෙම කියන්නේ..මේ අධ්‍යනය දවසකින් දෙකකින් අවසාන වුනේ නැහැ.අධ්‍යනය වෙනුවෙන් තෝරා ගත්තේ ඇමරිකා ගිණිකොන දිග  ප්‍රදේශයේ විවිධ සමාජ ස්ථරවල ජීවත් වුන දරුවන්184 ක් සම්බන්ධ කර ගත්තා ඔවුන් මේ අධ්‍යනයේදී දරුවාගේ වයස 13 අවුරුදු සිට 32 දක්වා වසර 19 ක තරම් වූ කාලය පුරා දිගටම ඔවුන්ගේ තොරතුරු එක් රැස් කළා. මේ පර්යේෂන ”අන්වා යැමේ “ක්‍රමවේදයට සිදු වූවක්. මෙතැනදී හැම වසරකදීම නිවසේ තත්වය,දරුවාගේ මානසිකත්වය, දෙමව්පියන් සහ දරුවා අතර පවත්නා සම්බන්ධතාවය පර්යේෂක කණ්ඩායමේ අවධානයට පත් වුණා.

ආදර සම්බන්ධතාවයන්හිදී සාර්ථක වුනේ නැහැ.

අද දරුවා හෙට තමන්ගේ ජීවිතය ගොඩ නගා ගත යුතු චරිතයක්.ඒ නිසා දරුවන්ට වුනත් ආදරය ගැන හැඟීම් දැනීම් ඇති වෙනවා.එය අමුත්තක් නොවෙයි.මෙතැන ගැටළුව ඇති වෙන්නේ නිසි වයසට පෙරාතුව ආදර සම්බන්ධතාවයන් පටන් ගැනීමයි.සමහර විට දෙමව්පියන්ගේ දැඩි පාලනයට හසු වෙලා ඉන්න නිසාම දරුවා ඒ පැත්තට යොමු වෙන එකක් නැහැ.ඒත් නිසි වයසේදී ඔවුන් පවුලක් ගොඩ නගා ගත්තාම මොකද වෙන්නේ..?

ආදර සම්බන්ධතාවයන් පවත්වා ගැනීමට නොහැකි වීමත් ගැටළුවක්..

දරුවෙක් දෙමව්පියන්ගෙන් වෙන් වෙලා තමන්ගේම ජීවිතයක් පටන් ගන්නවා.ඒ ජීවිතයේදී ඔහු වැඩිහිටියෙක්.නමුත් වයස අවුරුදු 13 ක් වැනි කාලයේදී පවා දෙමව්පියන්ගේ දැඩි තීරණ මත යැපුන දරුවෙකුට තම සැමියා හෝ බිරිඳ සමග ආදරයෙන් ජීවිතය ගොඩ නගා ගැනීමට නොහැකි තත්වයකට පත් වෙනවා.ඒ නිසා යම් වයසකදී දරුවන් වෙනුවෙන් පනවා තිබෙන දැඩි පාලනයෙන් ටිකක් දුරස් වීමත් වඩාත් හොදයි.

ඉගෙනීමේ හැකියාවන් දුර්වල වීම

මේ දරුවන්ට ඉගෙනීමේ හැකියාවන් නැතුවා නොවෙයි.නමුත් බාල කාලයේ මුහුණ දුන් දැඩි පීඩනය නිසා ඉගෙනීමේදී සාර්ථකත්වයක් පෙන්වන්නේ නැහැ.ගණිතය වැනි විෂයන්හිදී තාර්තික ඥානයෙන් දුර්වලයි. සෞන්දර්ය කටයුතු පැත්තෙන් පවා මේ දරුවන් හැකියාවන් පෙන්වන්නේ නැහැ..නමුත් ඔවුන් සහජ බුද්ධියෙන් දුර්වල පිරිසක් නොවෙයි.බාල කාලයේදී දෙමව්පියන්ගේ දැඩි පාලනය නිසාම මේ දරුවන්ගේ ඉගෙනීමේ හැකියාවන් නොදැනීම පසුගාමී තත්වයකට පත්ව ඇති බැව් වර්ජිණියා පර්යේෂකයන් විසින් පෙන්වා දෙනවා.

මහජන සම්බන්ධතාවයන්හිදී ඉතාම දුර්වලයි.

අපි කාටවත් තනිවම ජීවත් වෙන්න බැහැ.සමාජ සම්බන්ධතාවයන් අවශ්‍ය වෙනවාමයි.ඒ වගේම සමාජ සම්බන්ධතාවයන් ගොඩ නගා ගන්නා ශිල්පයත් දැනගෙන සිටම වැදගත්.දෙමව්පියන් සමග සිටින විට නම් ඒ අනුව හැසිරෙන නිසා මේ සම්බන්ධතාවයන් ගැන දරුවන්ට දැණුමක් නැහැ. නමුත් ඔවුන් ස්වාධීනව ජීවිතය ගොඩ නගා ගත් දිනට සමාජ සම්බන්ධතාවයන් පවත්වා ගැනීම ජීවිතයේ අවශ්‍යතාවයක් බව අමතක කරන්න එපා.නමුත් පුංචි කාලයේ පටන්ම දෙමව්පියන්ගේ අණසකට යටත්ව,ඔවුන් විසින්ම මෙහෙයවන සහ දෙවියන්වහන්සේ කිව්වත් දරුවන් වෙනුවෙන් ගත් තීරණ වෙනස් නොකරන දෙමව්පියන් යටතේ සිටින දරුවන්ට පසුකාලයකදී සමාජ සම්බන්ධතාවයන් ගොඩ නගා ගැනීම අපහසු වෙනවා.

වර්ජිනියා විශ්ව විද්‍යාලයේ පර්යේෂන පත්‍රිකාවක තොරතුරු ඇසුරිනි

කොවිඩ් 19 වසංගත තත්වයෙන් ආරක්ෂාව සදහා ලෝකයේ සෑම රටක්ම පාහේ අනුගමනය කළ ලොක්ඩවුන් ක්‍රියාවලියේ පසුවිපාක ගැන දැන් කතා බහ පටන් ගෙන තිබෙනවා. සමාජ දුරස්ථබව ඇති කිරීම වෙනුවෙන් ලොක්ඩවුන් කිරීමේ ක්‍රමවේදය සාර්ථක වුනත් මේ නිසා තරුණ කණ්ඩායම්වල අනාගතයේ පැවැත්ම ගැන නම් එතරම් සුබවාදී ප්‍රතිචාර ලැබෙන්නේ නැහැ.

තරුණ පිරිස්වල  මානසික පීඩනය වැඩි වීමට  ඉඩ

වයස අවුරුදු 10 සිට 24 පරාසයේ පිරිස් අතර අන්තර් සමාජ සම්බන්ධතාවයන් ගොඩ නගා ගැනීම ඉතාම වැදගත්. මේ ඔවුන්ගේ මොළයේ වර්ධනය සිදු වෙන කාලයක්.ඒ නිසාම මේ දරුවන් සමාජය ප්‍රිය කරනවා.ඔවුන් සෘජු අන්තර් සම්බන්ධතාවයන් ගොඩ නග ගැනීමට බොහොම කැමැත්තෙන් සිටිනවා.

ඒ වුනත් පැවැති තත්වය නිසා වෙනත් කිසිදු විකල්පයක් නොවුන තැන සිදු වුන ලොක්ඩවුන් තත්වය නිසා තරුණ දරුවන් නොදැනීම හුදෙකලා වුණා. මේ වෙනුවෙන් හැම රටක්ම බොහොම උජාරුවෙන් සදහන් කරන්නේ මාර්ගගත අන්දමින් එහෙමත් නැත්වම් වර්චුවල් තාක්ෂණය මගින් සමාජ සම්බන්ධතාවයන් ගොඩ නගා ගැනීමට කටයුතු සිදු කළ බවයි.නමුත් මේ අතථ්‍ය ලෝකයේ සම්බන්ධතාවයන් දරුවන්ගේ වැඩෙන මොළයේ සංවර්ධනයට සාර්ථක  විසදුමක් නොවන බැව් පර්යේෂකයන් පෙන්වා දෙනවා.

හුදෙකලාව

ලොක්ඩවුන් සීමා සහ පාසල් වසා දැමීමේ ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් දරුවන්ට සිදු විය හැකි මානසික බලපෑම් පිළිබඳ විශේෂඥයෝ අනතුරු අඟවති.හුදෙකලා වීම (Isolate) සහ සිය සගයන්ගෙන් වෙන්ව සිටීම ඔවුහු ඊට හේතු වශයෙන් පෙන්වා දෙති. එක්සත් ජාතීන්ගේ ළමා අරමුදල හෙවත් යුනිසෙෆ් සංවිධානය (Unicef) පවසන පරිදි වසංගතයේ මුල් කාලයේ සමීක්ෂණ සඳහා යොදා ගත් දරුවන් සිය පවුලෙන් සහ මිතුරන්ගෙන් හුදෙකලා වී සිටීම පිළිබඳ පසුතැවිල්ලෙන් පසු වුණා.ඒ වගේම කොරෝනා වෛරසය ආසාදනය වීම සහ එයින්  තමන් සහ පවුලේ අය මරණයට පත් වනු ඇතැයි බියකින්ද දරුවන් පීඩාවට පත්ව සිටියා.

නිරිත දිග ජර්මනියේ ගුරුවරියක් වන උර්සුලා ග්‍රාස් සඳහන් කරන්නේ” පළමු සතියේ එය විනෝදයක් වුනා. මොකද පාසල් යන්න නැති නිසා. ඒත් ඉතාමත් ඉක්මනින් ළමයි කනස්සල්ලට (Anxious) පත් වෙනවා,ඒ වගේම නිවසේදී, හුදෙකලා වීම කියන ප්‍රශ්නයත් එක්ක ඔවුන්ට ජීවත් වෙන්න සිද්ධ වුණා.

ඔන්ලයින් මගින් උගන්වනවානේ..

“ගුරුවරු උගන්වන්නේ ගණිතය, භාෂා සහ වෙනත් විෂයන් පමණක් නොවෙයි. සමාජගත වෙන්නේ කොහොමද, වෙනත් අයගේ ගැටලුවක් දෙස ඔවුන්ගේ පැත්තෙන් සිතා බැලීම, අන් අය සමග සෙල්ලම් කරන ආකාරය වගේ දේවල් ඔවුන් ළමුන්ට කියා දෙනවා ,” යනුවෙන් උර්සුලා ග්‍රාස් සදහන් කරනවා. ඒ නිසා ලොක්ඩවුන් වීම සමග දරුවන්ට අහිමි වුනේ පාසල විතරක් නොවෙයි.

දරුවන් කැමැත්තක් දක්වන්නේ සමුහයක් සමග සිටීමටයි.

බැඩ්මින්ටන් පිට්ටණියක් ආහ්‍රිතව සිදු කරන ලද එක් අධ්‍යනයකදී අනාවරණය කර ගත් පරිදි වැඩි පිරිසක් ඉදිරියේ ක්‍රිඩා කරන විට පිරිසක් අඩුව ක්‍රිඩා කිරීමේදී දක්වන දක්ෂකමට වඩා වැඩියෙන් ප්‍රදර්ශනය කරන බව හදුනාගෙන තිබෙනවා.මේ අනුව පර්යේෂකයන් සදහන් කරන්නේ සමාජය සමග සම්බන්ධවීම එක්තරා ආකාරයක මනෝවිද්‍යාත්මක ක්‍රියාවලියක් බවයි.

වැඩිහිටි මානසිකත්වයට වඩා දරුවෙකුගේ මානසික තත්වය බොහොම වෙනස්.ඔවුන් බොහෝ දේ ප්‍රකාශ කරන්නේ නැහැ. නිහඬව විඳවනවා. මේ තත්වය නිසා දරුවන්ගේ මානසික ගැටළු ඔවුන් සමගම ඉදිරියට යෑම ඉතාම අනතුරුදායකයි.ලෝකයේ කිසිම කෙනෙකු බලාපොරොත්තු නොවුන කොවිඩ් 19 වසංගත තත්වය නිසා සිදු වුන ලොක්ඩවුන් තත්වයේ පසුවිපාක ඉදිරි පරමිපරාවට ඉතාම අනතුරුදායක ලෙසින් බලපෑමට ඉඩ ඇති බැව් දැන් අලුත්ම අධ්‍යනයක් මගින් හදුනා ගෙන තිබෙනවා. ඒ නිසා දෙමව්පියන් විසින් දරුවන් සමග සමීප වී කොවිඩ් 19 පාරිසරික මානසිකත්වය නිසා ඔවුන්ගේ අනාගත ජීවිතයත් ලොක්ඩවුන් වීමට ඉඩ දිය යුතු නැහැ.